‘ปารินทร์ อันจิมานันท์’ ผู้พันหนุ่มที่แสนดุดันและดิบเถื่อนแห่งหน่วยรบเหยี่ยวลม
ได้รับภารกิจคุ้มกันความปลอดภัยให้กับหน่วยแพทย์อาสาของสหประชาชาติที่มาช่วยผู้อพยพตามแนวชายแดนของไทย
ซึ่งในภารกิจครั้งนี้ หน่วยเหนือกำชับว่าต้องทำงานให้ดีที่สุด เพราะมีท่านหญิงแห่งบาริลเป็นแพทย์อาสามาในครั้งนี้ด้วย
ให้ตายเถอะโว้ย! งานนี้มีพวกคุณหนูบอบบางมาเป็นภาระให้เขาอีกแล้ว!

ร่างโปร่งระหงที่เดินรั้งท้ายทีมทหารอารักขาด้วยท่าทางอ่อนระโหยโรยแรง
คอยดึงสายตา ‘ผู้พันหัวใจหินอย่างปารินทร์’ ให้ต้องหันไปมองด้วยความหงุดหงิด
ไม่ว่าจะเป็นข้อเท้าที่แสนจะเล็กและบอบบาง... หรือรองเท้าราคาแพงที่เธอใช้ในการเดินป่ารกชัฏและลาดชันครั้งนี้
ล้วนแล้วแต่ทำให้ผู้พันหนุ่มแห่งกองทัพไทยต้องส่ายหน้าอย่างสมเพชและชิงชัง!

ภารกิจอันน่าภาคภูมิใจของทหารหาญเช่นเขาคือการปกป้องประเทศชาติ ขับไล่อริราชศัตรู
กลับถูกบังคับให้ต้องมาเป็นคนคอยคุ้มกันดูแลแม่คุณหนูที่แสนดัดจริต จองหอง และเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ
ที่เสนอหน้าเข้ามาเป็นแพทย์อาสาในค่ายอพยพชายแดนไทยเพราะความอยากเด่นอยากดัง!
แถมยังปากกล้า ถือตัว และอวดดี ทั้งที่แทบจะเอาตัวเองไม่รอด
ผู้หญิงเรื่องเยอะที่ทำงานหวังจะได้ลงข่าวอย่างนี้จะอยู่ในป่าได้สักกี่คืนกันวะ!
แต่จะว่าไปก็ดีเหมือนกัน...
ผู้ชายวัยฉกรรจ์ เลือดหนุ่มกำลังร้อนระอุอย่างเขาต้องมาอยู่ป่าอยู่เขานานๆ ไม่ค่อยได้พบปะผู้หญิง
อยู่ๆก็มีกุหลาบงามจากดินแดนทะเลทรายมาให้หอมถึงที่... มีหรือที่เขาจะปล่อยให้เหี่ยวเฉาโดยไม่ได้ลิ้มลองความหวาน
อยากจะรู้เหมือนกันว่า แม่ดอกไม้ผู้แสนจองหองจะยังทำท่าหยิ่งผยองอยู่อีกไหม
ในเวลาที่เธอดิ้นรนครวญครางอย่างสุขสมอยู่ภายใต้เรือนร่างเปลือยเปล่ากำยำของเขา
อยากเป็นข่าวสังคมนักใช่ไหม? อยากดังนักใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะจัดให้ ‘ร้องดังๆ’ สมใจ!

“ฉันถือว่าจูบนั่นเป็นค่าตอบแทนที่ฉันเป็นภาระให้คุณต้องลำบาก... และต่อไปฉันจะเดินเอง”
ยังไม่ทันได้ยันตัวลุกขึ้น ไอรินก็อุทานออกมาอย่างตกใจ เมื่อมือใหญ่กระชากเธอเข้ามาชิด
“ทำบ่อยจนชินรึไงคุณหมอ แต่สำหรับผม ผมต้องการมากกว่าจูบ เพราะแบกคุณมาตั้งไกล
และวันนี้ผมไม่ได้พักร้อนไปอยู่กับสาวๆก็เพราะคุณ ฉะนั้นค่าตอบแทนแค่จูบเดียวคงไม่พอ”
“ปล่อยฉันนะผู้พัน! ถ้าคุณล่วงเกินฉันมากไปกว่านี้ ฉันจะเอาผิดคุณ!”
“ข้อหาอะไร ข่มขืน ปล้ำจูบ หรือเพราะคุณสมยอมแล้วผมไม่รับผิดชอบ”
“คุณ...” ไอรินใจสั่นระรัวเมื่อเห็นสายตาเขาหลุบมองริมฝีปากอิ่มของตัวเอง
ก่อนจะไล้ปลายนิ้วแข็งแรงมาที่ริมฝีปากอิ่มที่ได้ลิ้มลองความหวานล้ำเมื่อสักครู่
ปารินทร์ก้มลงไปชิดริมฝีปากอิ่มแล้วยิ้มให้ตาคมสวยคู่งาม
“โทษเบาสุดคงจะเป็นคุณสมยอมแล้วล่ะคุณหมอคนสวย”
“ถ้าคุณทำอะไรฉัน รับรองพี่ชายฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”
“แล้วคุณจะให้พี่ชายฆ่าสามีตัวเองได้ลงคอเหรอ?”
“สารเลว!”
“ปากคมเหมือนกรรไกรห้องผ่าตัดจริงๆ แต่ลับให้คมอยู่เรื่อยๆนะ
ตราบใดที่คุณยังเป็นภาระให้ผมอยู่แบบนี้ ค่าตอบแทนของเราก็ยังอยู่เช่นกัน!”